آیین هوشیاری... "حافظ"

چون در جهان خوبی امروز کامکاری

شاید که عاشقان را کامی ز لب برآری

با عاشقان بیدل تا چند ناز و عشوه

بر بیدلان مسکین تا کی جفا و خواری

تا چند همچو چشمت در عین ناتوانی

تا چند همچو زلفت در تاب و بی قراری

جوری که از تو دیدم دردی که از تو بردم

گر شمه بدانی دانم که رحمت آری

از باده وصالت گر جرعه ای بنوشم

تا زنده ام نورزم آئین هوشیاری

در هجر مانده بودم باد صبا رسانید

از بوستان وصلت بوی امیدواری

ما بنده ایم و عاجز تو حاکمی و قادر

گر میکشی بزورم ور میکشی بزاری

دکان عاشقی را بسیار مایه باید

دلهای همچو آذر چشمان رودباری

گرچه ببوی وصلت در حشر زنده گردم

سر بر نیارم از خاک از روی شرمساری

آخر ترحمی کن بر حال زار حافظ

تا چند ناامیدی تا چند خاکساری

غزل شماره ۷۸... "حافظ"

دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت                

بشکست عهد وز غم ما هیچ غم نداشت

یا رب مگیرش ار چه دل چون کبوترم                     

افکند و کُشت و عزّت صید حرم نداشت

بر من جفا ز بخت من آمد وگرنه یار            

حاشا که رسم لطف و طریق کرم نداشت

با این همه هر آن که نه خواری کشید از او            

هر جا که رفت هیچ کسش محترم نداشت

ساقی بیار باده و با محتسب بگو              

انکار ما مکن که چنین جام جم نداشت

هر راهرو که ره به حریم درش نبرد                       

مسکین برید وادی و ره در حرم نداشت

حافظ ببر تو گوی فصاحت که مدّعی                     

هیچش هنر نبود و خبر نیز هم نداشت

ساقی سیمین ساق... "حافظ"

پیش از اینَت بیش از این اندیشهٔ عشاق بود                      

مِهروَرزی تو با ما شُهرهٔ آفاق بود

یاد باد آن صحبت شب‌ها که با نوشین لبان             

بحثِ سِرّ عشق و ذکر حلقهٔ عشاق بود

پیش از این کاین سقفِ سبز و طاقِ مینا برکشند                

مَنظرِ چَشم مرا ابروی جانان طاق بود

از دمِ صبحِ اَزَل تا آخِر شام اَبَد                  

دوستی و مِهر بر یک عهد و یک میثاق بود

سایهٔ معشوق اگر افتاد بر عاشق چه شد             

ما به او محتاج بودیم او به ما مشتاق بود

حُسن مَه‌رویان مجلس گرچه دل می‌بُرد و دین                    

بحث ما در لطف طبع و خوبی اخلاق بود

بر در شاهم گدایی نکته‌ای در کار کرد                  

گفت بر هر خوان که بنشستم خدا رزّاق بود

رشتهٔ تسبیح اگر بُگسست معذورم بدار                

دستم اندر ساعد ساقی سیمین‌ساق بود

در شب قدر ار صَبوحی کرده‌ام عیبم مکن             

سرخوش آمد یار و جامی بر کنار طاق بود

شعر حافظ در زمان آدم اندر باغ خُلد                     

دفتر نسرین و گل را زینت اوراق بود

رواق منظر چشم من آشیانه توست... "حافظ"

کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست

به لطف خال و خط از عارفان ربودی دل

لطیفه‌های عجب زیر دام و دانه توست

دلت به وصل گل ای بلبل صبا خوش باد

که در چمن همه گلبانگ عاشقانه توست

علاج ضعف دل ما به لب حوالت کن

که این مفرح یاقوت در خزانه توست

به تن مقصرم از دولت ملازمتت

ولی خلاصه جان خاک آستانه توست

من آن نیم که دهم نقد دل به هر شوخی

در خزانه به مهر تو و نشانه توست

تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار

که توسنی چو فلک رام تازیانه توست

چه جای من که بلغزد سپهر شعبده باز

از این حیل که در انبانه بهانه توست

سرود مجلست اکنون فلک به رقص آرد

که شعر حافظ شیرین سخن ترانه توست

ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد... "حافظ"

ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دل رمیده مارا انیس و مونس شد

نگارمن که به مکتب نرفت وخط ننوشت

به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد

به بوی او دل بیمارعاشقان چو صبا

فدای عارض نسرین و چشم نرگس شد

به صدرمصطبه ام می نشاند اکنون دوست

گدای شهرنگه کن که میرمجلس شد

خیال آب خضربست و جام اسکندر

به جرعه نوشی سلطان ابوالفوارس شد

طرب سرای محبت کنون شود معمور

که طاق ابروی یارمنش مهندس شد

لب از ترشح می پاک کن برای خدا

که خاطرم به هزاران گنه موسوس شد

کرشمه تو شرابی به عاشقان پیمود

که علم بی خبر افتاد و عقل بی حس شد

چو زر عزیز وجود است نظم من آری

قبول دولتیان کیمیای این مس شد

ز راه میکده یاران عنان بگردانید

چرا که حافظ ازین راه رفت و مفلس شد

بیا که رایت منصور پادشاه رسید... "حافظ"

بیا که رایت منصور پادشاه رسید               

نوید فتح و بشارت به مهر و ماه رسید

جمال بخت ز روى ظفر نقاب انداخت          

کمال عدل به فریاد داد خواه رسید

سپهر دور خوش اکنون زند که ماه آمد          

جهان به کام اکنون رسد که شاه رسید

ز قاطعان طریق این زمان شوند ایمن          

قوافل دل و دانش که مرد راه رسید

معاشران گره از زلف یار باز کنید... "حافظ"

معاشران گره از زلف یار باز کنید

شبی خوش است بدین قصه‌اش دراز کنید

حضور خلوت انس است و دوستان جمعند

و ان یکاد بخوانید و در فراز کنید

رباب و چنگ به بانگ بلند می‌گویند

که گوش هوش به پیغام اهل راز کنید

به جان دوست که غم پرده بر شما ندرد

گر اعتماد بر الطاف کارساز کنید

میان عاشق و معشوق فرق بسیار است

چو یار ناز نماید شما نیاز کنید

نخست موعظه پیر صحبت این حرف است

که از مصاحب ناجنس احتراز کنید

هر آن کسی که در این حلقه نیست زنده به عشق

بر او نمرده به فتوای من نماز کنید

وگر طلب کند انعامی از شما حافظ

حوالتش به لب یار دلنواز کنید