غزل ۱۰۵ ... "حسین منزوی"

چگونه بال زنم تا به ناکجا که تویی

بلندمی پرم اما ، نه آن هوا که تویی

تمام طول خط از نقطه ی که پر شده است

 از ابتدا که تویی تا به انتها که تویی

 ضمیر ها بدل اسم اعظم اند همه

 از او و ما که منم تا من و شما که تویی

 تویی جواب سوال قدیم بود و نبود

 چنانچه پاسخ هر چون و هر چرا که تویی

 به عشق معنی پیچیده داده ای و به زن

 قدیم تازه و بی مرز بسته تا که تویی

 به رغم خار مغیلان نه مرد نیم رهم

از این سغر همه پایان آن خوشا که تویی

جدا از این من و ما و رها ز چون و چرا

 کسی نشسته در آن سوی ماجرا که تویی

 نهادم آینه ای پیش روی آینه ات

 جهان پر از تو و من شد پر از خدا که تویی

 تمام شعر مرا هم ز عشق دم زده ای

 نوشته ها که تویی نانوشته ها که تویی

دریای شورانگیز چشمانت چه زیباست..."حسین منزوی"

دریای شور انگیز چشمانت چه زیباست

آنجا که باید دل به دریا زد همین جاست

در من طلوع آبی آن چشم روشن

یاد آور صبح خیال انگیز دریاست

گل کرده باغی از ستاره در نگاهت

آنک چراغانی که در چشم تو برپاست

بیهوده می کوشی که راز عاشقی را

از من بپوشانی که در چشم تو پیداست

ما هر دوان خاموش خاموشیم، اما

چشمان ما را در خموشی گفتگوهاست

دیروزمان را با غروری پوچ گشتیم

امروز هم زانسان، ولی آینده ماراست

دور از نوازش های دست مهربانت

دستان من در انزوای خویش تنهاست

بگذار دستت را در دستم گذارم

بی هیچ پروایی که دست عشق با ماست

ای بوسه ات شراب و از هر شراب خوش تر..."حسین منزوی"

ای بوسه ات شراب و از هر شراب خوش تر

ساقی اگر تو باشی حالم خراب خوش تر

بی تو چه زندگانی  گر خود همه جوانی

ای با تو پیر گشتن از هر شباب خوش تر

جز طرح چشم مستت  بر صفحه ی امیدم

خطی اگر کشیدم  نقش بر آب خوش تر

خورشید گو نخندد  صبحی تتق نبندد

ای برق خنده هایت ، از آفتاب خوش تر

هر فصل از آن جهانی است  هر برگ داستانی

ای دفتر تن تو از هر کتاب خوش تر

چون پرسم از پناهی پشتی و تکیه گاهی

آغوش مهربانت از هر جواب خوش تر

خامش نشسته شعرم  در پیش دیدگانت

ای شیوه ی نگاهت از شعر ناب خوش تر

آرزوها... “حسین منزوی”

نمی شه غصه ما رو،یه لحظه تنها بذاره

نمی شه این قافله،ما رو تو خواب جا بذاره

دلم از اون دلای،قدیمیه از اون دلاست

که می خواد عاشق که شد،پا روی دنیا بذاره

دوست دارم یه دست از آسمون بیاد ما دو تا رو

ببره از این جا و ، اونور ابرا بذاره

تو دلت بوسه می خواد من می دونم اما لبت

سر  هر جمله دلش،می خواد یه اما بذاره

بی تو دنیا نمی ارزه،تو با من باش و بذار

همه ی دنیا من و،همیشه تنها بذاره

نمی شه غصه ما رو،یه لحظه تنها بذاره

نمی شه این قافله،ما رو تو خواب جا بذاره

دلم از اون دلای،قدیمیه از اون دلاست

که می خواد عاشق که شد،پا روی دنیا بذاره

دوست دارم یه دست از آسمون بیاد ما دو تا رو

ببره از اینجا و،اونور ابرا بذاره

من می خوام تا آخر دنیا تماشات بکنم

اگه زندگی برام،چشم تماشا بذاره

بی تو دنیا نمی ارزه،تو با من باش و بذار

همه ی دنیا من و،همیشه تنها بذاره

نمی شه غصه ما رو،یه لحظه تنها بذاره

نمی شه این قافله،ما رو تو خواب جا بذاره

ویرانی..."حسین منزوی"

عشقت آموخت به من رمز پریشانی را

چون نسیم از غم تو بی سر و سامانی را

بوی پیراهنی ای باد بیاور، ور نه

غم یوسف بکشد، عاشق کنعانی را

دور از چاک گریبان تو آموخت به من

گل من غنچه صفت، سر به گریبانی را

آه از این درد که زندان قفس خواهد کشت

مرغ خو کرده به پرواز گلستانی را

لیلی من! غم عشق تو بنازم که کشی

به خیابان جنون، قیس بیابانی را

اینک آن طرف شقایق، دل من مرکز سوزش

داغ بر دل بنهد لاله ی نعمانی را

همه، باغ دلم آثار خزان دارد، کو؟

آن که سامان بدهد این همه ویرانی را

از تو شهرم قفس است ای همه آزادی من... "حسین منزوی"

از تو شهرم قفس است ای همه آزادی من

غم مرا هم نفس است ای تو همه شادی من

بی تو آوارم و بر خویش فرو ریخته ام

ای همه سقف و ستون و همه آبادی من

منگر اینک به سکوتم که جهانی شر و شور

خفته در سینه ی خاموشی فریادی من

نز تو مجموعه ی آرامشم از هم پاشید

که سرشتی است پریشانی بنیادی من

چون در او، پنجه ی تقدیر به جز باد نکاشت

غیر توفان چه درو میکنی از وادی من؟

منم و حیرت و مقصد گم و ره ظلمانی

خود مگر کوکب چشم تو شود هادی من

بیستون دفتر و تیشه قلم و شیرین تو

تا چه نقشی بزند، خامه ی فرهادی من

به همان سادگی... "حسین منزوی"

به زمانی که

             پا در راه

                         نهاده ای

 تا

 دلت از جای کنده شود

 نیازی به بدرقه ی دیدگان اشک آلود

                                            نیست

 و کرشمه ی انگشتان ظریفی که

                                     شوخ گینانه

 بخار از شیشه ی پنجره

                         به سویی

                                     می زنند

 تا مه،

             به بخار چشم های عاشق

                                از هم بشکافد

 به همان سادگی

که کلاغ سالخورده

با نخستین سوت قطار

سقف واگن متروک را

                        ترک می گوید

دل،

            دیگر

                        در جای خود نیست

به همین سادگی!